Maarten Rechterschot wil zichzelf sportief pijnigen tot op de bodem
“Probleem is dat je als ondernemer altijd een reden hebt om níet te gaan”, zegt Maarten Rechterschot. “Er is altijd een uitweg om géén tijd te vinden. Een doel stellen, dat helpt mij. Zo heb ik de triatlon van Holten gedaan. Leek me een makkie, maar dat viel tegen. Dat zwemmen, pfff. Volgend jaar wil ik de Salzkammergut fietsen. Het is de zwaarste mountainbikemarathon van Oostenrijk over 210 kilometer.”
Grofweg 25 jaar geleden werd Maarten Rechterschot, nu 34 jaar, door zijn ouders Wim en Petra besmet met het fietsvirus. “Op mijn zevende begon ik, op mijn achtste won ik mijn eerste MTB-wedstrijdje”, weet Maarten nog. ”Op de Lemelerberg. Op het laatst stuiterde mijn bidon van mijn fiets. Ik ben gestopt om ‘m te pakken, haha. Ja, toch won ik nog.”
Hij werd steeds fanatieker, trainde zich suf en bouwde zo aan een imposante topsportcarrière. “Op mijn zestiende trainde ik vier, vijf keer per week op de fiets. En deed er nog twee voetbaltrainingen bij, want net als ieder jochie zat ik ook op voetbal sinds mijn jeugd.” Maarten had destijds een toekomst voor ogen. “Ik was gefascineerd door Wall Street, ja, gek hè. Vond ik razend interessant. Dat is wat ik wilde. Nou ja, tot ik er achter kwam dat je alleen maar naar een beeldscherm zit te koekeloeren. Daar werd ik niet blij van. Ik ben trouwens nog nooit in New York geweest, haha.”
Maarten koos voor een opleiding aan de Wielerschool van ROC Aventus in Deventer, economie en ondernemen, zodat hij interesse, school en sport goed kon combineren. In het verlengde van de studie en de sport stroomde hij door naar een opleiding Sportmarketing op Hogeschool Saxion. Inmiddels fietste Maarten MTB-wedstrijden op hoog niveau.
”We gingen het hele land door en ik kwam voor Nederland uit op Wereldbekerwedstrijden in België en Duitsland. Veel trainen. Topsport was mooi, maar ook intensief, hard en soms eenzaam. Mijn vrienden gingen uit, ik bleef thuis. Wilde ik dit wel? Ik kreeg een relatie met mijn vriendin Ellis. Er gebeurde in mijn vriendengroep iets ernstigs. Ik vroeg me af: wat wil ik nu? En toen werd mijn moeder ziek. Ik sprong bij in de zaak van mijn ouders, WRBikes.” Dat bleek een kantelpunt in het leven van Maarten Rechterschot. “Vroeger dacht ik nooit: ik ga ondernemen. Nee, geef mij maar een mooie vaste baan. Maar ik rolde er in en ik ben gebleven.”
Geen slappe hap
En die passie voor mountainbiken? “Het is nu mijn hobby én mijn werk. Als ik op de fiets zit, kan ik mijn hoofd leegmaken. Komen er allerlei ideeën, oplossingen, er komt ruimte in mijn hoofd, kan ik ontspannen.” Dat klinkt als rustig, maar Maarten is geen fan van dat gezapige. Geen slappe hap. Hij wil liefst zichzelf sportief pijnigen tot op de bodem. In 2019 voltooide de oud-topsporter, samen met kompaan Marco Zomer, The Legends of the Epic. Drie loodzware meerdaagse mountainbikewedstrijden, in Zuid-Afrika, in Zwitserland en in Nieuw-Zeeland. Volbreng je die drie tochten met z’n tweeën, dan ben je een ‘Epic Legend’. “In Afrika was de hitte immens, acht dagen zwoegen, etappes van 70 tot 115 kilometer per dag, 650 kilometer totaal met veel hoogtemeters. 05.00 uur opstaan, 07.00 uur starten. Ploeteren in de hitte van 36 graden, blijven drinken, soms wel acht liter. We zaten helemaal onder het stof, wat weer prettig was als bescherming tegen de zon, zo verbrandde je niet. Na zeven uur op de fiets moest je jezelf verzorgen, veel eten en drinken, belangrijk. Bijtanken. Na de avondmaaltijd, briefing voor de volgende dag. Om 21.00 uur lagen we afgepeigerd in bed. In Zwitserland was het struikelblok de bergen, op 1500 tot 3000 meter hoogte, loodzwaar. En Nieuw-Zeeland was in totaal heel pittig, 34 uur reizen om er te komen, aanpassen aan het tijdsverschil. We hadden slecht weer, het was heftig.”
“Daar staat ‘ie”, wijst Maarten een smerige fiets aan in het wielercafé, genaamd ‘Oranje Boven’, de ruimte boven WRBikes, die volhangt met krantenknipsels, wielershirts, posters en relikwieën. “Ik heb de fiets zo gelaten, met Nieuw-Zeelandse klei er nog aan. Hij staat hier als een mooi aandenken aan de Epic-race.”
