“Als je goeie mensen om je heen weet te verzamelen, kun je heel ver komen”
Vraag aan een random ondernemer wat de grootste uitdaging van deze tijd is en de kans is reusachtig dat de krappe arbeidsmarkt hoog op de lijst staat. Het vinden en binden van personeel is een crime. En al hélemaal als je op zoek bent naar vakmensen met gouden handjes. Toch lukt het Bajo Bouw & IJzerwerken keer op keer om juist dié mensen in het bedrijf te verzamelen.
Mocht je nog niet precies weten wat voor een mooie dingen ze bij Bajo maken, dan nodigen we je van harte uit om eens binnen te stappen in hun prachtige pand op het Marienheemse industrieterrein. Dankzij de moderne, industriële uitstraling met veel staal en hout lijkt het net alsof je een hip woonmagazine binnenstapt. Stijlvol, luxe en aan elk detail lijkt gedacht. Precies de kwaliteit waar Bajo voor staat. In de grote vergaderruimte wachten we met een kop koffie op oprichter en eigenaar Barry Jonkman. Een paar minuten later dan gepland komt hij met zijn bus aanrijden. Ietwat gehaast loopt hij naar binnen. “Sorry! Ik was flauwgevallen”, zo lacht hij. “Ik kan niet zo goed tegen bloedprikken…” De grote glimlach die Barry op zijn gezicht draagt, verdwijnt zelden. Soms ruilt hij ‘m even in voor een ondeugende grijns, maar de blije, aanstekelijke energie straalt van Barry af. “Ik probeer altijd de vrolijke man te zijn, maar zo ben ik ook echt. Ik ben nooit slecht te pas”, zo vertelt hij. “Ik hou van lol. Gekkigheid. Dat zie je in het bedrijf ook terug. We vinden het leuk om dingen met een knipoog te doen. Zo gingen we met kerst op de Kebajo Kebab Tour en brachten we de jongens op de bouw een broodje kebab. En met carnaval beplakten we de bus van onze collega met stickers van hem als prins carnaval in karikatuurvorm. Er is hier alle ruimte om plezier te hebben. Zolang je wil leren en hard wil werken, kan en mag hier heel veel.”
Gouden handjes
Met die visie groeide Barry zelf ook op. Op school had hij het lastig, maar hij had duidelijk een ander talent: van niets, iets maken. En dan het liefst net even anders dan de standaard. Vanaf zijn tiende ging hij al met zijn vader mee beunhazen en op zijn veertiende begon hij als timmerman bij een aannemer. “Ik kon niet leren, was misschien wel de domste van de klas. Of tenminste, zo voelde dat. Mijn meester zei altijd: ‘Ach jongen, je komt er wel. Je hebt namelijk gouden handjes.’ Dat heb ik altijd onthouden. En hij heeft gelijk gekregen. Bij mijn eerste werkgever mocht en kon alles. Ik heb daar ontzettend veel geleerd. Tegelijkertijd heb ik ook altijd gezegd: ooit wil ik voor mezelf beginnen. Die drang naar het ondernemerschap heb ik altijd gehad. Op mijn 27e heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik de stap gemaakt.”
In het begin liet Barry zich als zzp’er inhuren door zijn oud-werkgever, maar met een jaar stond hij op eigen benen en had hij zijn eigen klussen en klanten. Daarnaast maakte hij als hobby sierhekwerk. “Daarmee stond ik op de Tuinexpo. Na een paar dagen had ik 46 opdrachten binnen. Nou, daar waren we goed druk mee”, zo grijnst hij. “In een kelder stonden we hekjes te lassen, maar daar pasten we niet lang in. Al vrij snel heb ik op deze plek een hal en een huis gekocht.”
Draaien, draaien, draaien
Die beginjaren bestonden voor Barry vooral uit heel hard en heel veel werken. Zijn bedrijf stond op één, zijn privéleven was ondergeschikt. “Werken was mijn hobby. Blijer kon je mij niet maken. Dus in die jaren was het gewoon draaien, draaien, draaien. Ik werkte tot zaterdagavond. Deed de facturatie op zondagochtend en lag op zondagmiddag even plat om me weer op te laden voor de nieuwe week. Dat was het. Dag in, dag uit. En daar genoot ik van. Ik had geen idee hoe het ondernemerschap allemaal werkte. Ik ging het gewoon doen. Vertrouwen op eigen kracht. Lef tonen en risico’s durven nemen, maar niet onbesuisd zijn. Ik zie veel ondernemers een euro uitgeven, terwijl er nog geen kwartje is verdiend. Bij mij gaat dat andersom. En die andere drie kwartjes bewaar ik voor de toekomst. Zo ben ik verder gaan bouwen. Letterlijk. Mijn vader was er altijd om me te helpen en met de tijd verzamelde ik een koppeltje jonge jongens om me heen. Ik vond – en vind! – het leuk om daar tijd en energie aan te besteden. Om ze op te leiden en het vak te leren. En zo doe ik dat nog altijd. Ook nu lopen hier weer heel wat zaterdagjochies rond. Daaraan zie ik al snel; dat is een goede. Die moeten we vasthouden. Eén van die jongens van toen was Jochem Tepperink. Nu is hij mede-eigenaar.”
En precies dat is een grote kwaliteit van Barry; de juiste mensen vinden én aan zich binden. “Ja, blijkbaar ben ik daar goed in”, zo lacht hij. “Wat dat is? Ik kan goed met mensen en maak veel lol. Maar tegelijkertijd ben ik ook heel duidelijk. Tien voor zeven hier, betekent ook echt tien voor zeven hier. En als je je rotzooi niet opruimt of als je elk uur staat te roken, dan heb je aan mij een verkeerde. Daar kan ik heel slecht tegen, want ik wil altijd het beste voor mijn klanten. Daarin kan ik heel pittig zijn, maar voor alles geldt; ik ben goed voor jou, maar dan hoop ik dat je ook goed voor mij bent. Ik ben een gevoelsmens, kijk ’s ochtends altijd even hoe de koppies erbij staan. Dat is iets wat Bajo altijd heeft gekenmerkt; we letten hier op elkaar en willen altijd het beste voor iedereen. We investeren daarom veel tijd in ons personeel, bijvoorbeeld door regelmatig leuke uitjes en feesten te organiseren. Dat vind ik belangrijk. Al die mensen staan elke dag voor ons klaar hè? Dus daarin mag je ook iets teruggeven. Als het met het bedrijf goed gaat, moeten zij daar lekker van meegenieten. Ik ben me daar altijd heel bewust van geweest, want een bouwbedrijf zonder goed personeel is geen bouwbedrijf. Je kan alle machines kopen, maar zonder goed personeel kan je niks. In de bouwcrisis heb ik er bijvoorbeeld ook heel bewust voor gekozen om in één jaar acht mensen aan te nemen. Veel bouwbedrijven hadden het moeilijk, zetten mensen op straat. Ook wij hadden niet genoeg werk, maar het waren goeie jongens die ik aan me wilde binden. Dat was toen best een risico, maar ze lopen er nu nog altijd. En achteraf is dat de beste investering die we hadden kunnen doen. Als je goeie mensen om je heen verzamelt, kun je heel ver komen.”
In tien jaar tijd groeide Bajo van een eenmanszaak naar een bekend bouwbedrijf met 25 man personeel. Dromen gingen in vervulling, maar tegelijkertijd begon het Barry ook boven de pet te groeien. “Ik zat helemaal vol, had geen lucht meer in mijn koppie. Ik wilde graag verder groeien, maar voor mij was het wel duidelijk dat ik het niet langer meer alleen kon. De jongens tevreden houden, zorgen dat het binnen en buiten allemaal goed loopt en tegelijkertijd ook nog de klussen binnenhalen en de facturatie doen. Het werd me te veel. En ik werd er ook niet langer blij van. Ik ben een buitenjongen. Ik wil niet alleen maar binnen zitten. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een partner. Wout Jansen Holleboom kende ik al en ik wist: hem moet ik hebben. Dat was een gouden greep. Hij richtte zich op de acquisitie, was bezig met contacten leggen, netwerken. Tegelijkertijd kon ik weer doen wat ik het allerleukste vond. We gaven allebei alles voor Bajo. In die jaren hebben we samen hele grote stappen gezet.”
Trouw aan eigen jongens
Daar is geen woord aan gelogen, want inmiddels staat de teller op zo’n 75 man personeel. Daarnaast is er ook in de directie behoorlijk wat veranderd, want naast Barry en Wout zijn er met Jochem Tepperink, Luuk Jansen en Nico Neppelenbroek drie jonge collega’s toegevoegd aan het directieteam. “Wout en ik hadden allebei geen opvolger, dus we hebben goed nagedacht over de toekomst”, zo vertelt Barry daarover. “We hadden het bedrijf voor goed geld kunnen verkopen, maar dat wilden we niet. We hebben er heel bewust voor gekozen om trouw te blijven aan onze eigen jongens. Zij hebben ons groot gemaakt en kennen het bedrijf door en door. En dus willen we Bajo overdragen aan hen. Ik vind het nog te mooi om helemaal te stoppen, dus ik ben blij dat ik hier nog lekker kan blijven meedraaien. Samen hebben we de ambitie om verder te groeien. We willen richting de honderd man en zijn van plan om een inspiratiecentrum te bouwen.”
Nieuwe fase
Dromen heeft Bajo nog genoeg, maar langzaam wil Barry wel wat stapjes terugdoen. “Ik merk dat ik in een andere fase ben beland. Vroeger had ik nooit rust. Ik woonde naast mijn bedrijf, wilde elk detail weten en maakte me overal druk om. Tegenwoordig is dat anders. Ik ben hier elke dag om kwart over vijf om de bussen klaar te zetten, maar ik ben ook om kwart over vijf thuis. Ik hoef niet meer alles te weten. En dat kan ook, omdat ik goeie mensen om me heen heb verzameld. Ik heb vier toppers en ik ben heel blij dat ik als nummer vijf nog mag meedoen. Hoe lang nog? Geen idee. In ieder geval nog vijf jaar. Maar eerlijk? Ik denk dat ik hier doodga. Ik hoop dat ze me hier een keer achter de kant vinden. Dit is mijn plek, mijn passie, mijn kindje. En daar ben ik enorm trots op.
